Verward keek ik naar binnen 
of ik mijn Jezus zag. 
Het opgerolde linnen 
was alles wat er lag. 
"Wie heeft hem weggenomen, 
want hier is hij niet meer. 
Is er een dief gekomen? 
Waar is mijn dode Heer?" 

Mijn droeve woorden leken 
te sterven in het graf 
en er kwam taal noch teken – 
dus wendde ik mij af. 
Ik wierp mijn levensvragen 
 maar voor de tuinman neer: 
"Hebt u hem weggedragen? 
Waar is mijn lieve Heer?" 

"Maria!" sprak de Heere 
met zijn vertrouwde stem. 
Met heel mijn wezen keerde 
ik mij nu om naar hem. 
Mijn naam, zijn levensteken – 
hij was het echt, mijn Heer! 
De dode doeken spreken 
het laatste woord niet meer.